Nigdy nie myślałem o sobie, jako o typie, który lubi się
przytulać, ale jak widać, wiele muszę się jeszcze nauczyć o sobie samym. Przez
samą jazdę z tym człowiekiem, odkrywałem całkowicie nowe uczucia. Bałem się
tego, swoich myśli, które pojawiały się znienacka i mówiły mi, żeby zostać z
tym człowiekiem do końca życia. Miałem ochotę wydrzeć się na siebie samego.
Jakim trzeba być debilem, żeby zakochać się w nieznajomym?! W dodatku
wyglądającym na jakiegoś kryminalistę, co potwierdzał fakt, że okradł tamtego
starego oblecha…
Gdy tylko zszedł z motocykla, wcześniej chowając go, pewnie
przed wścibskimi oczami ludzi, odwrócił się do mnie, zdjął kask i kominiarkę,
po czym posłał mi pewny siebie uśmieszek. Nie byłem gotowy na to, co
zobaczyłem.
Ten gość był po prostu najpiękniejszą istotą jaką w życiu
widziałem. Wcześniej widziałem tylko jego wspaniałe oczy i mogłem się domyślać,
że był dobrze zbudowany. Ale jego twarz… To
nie jest moja liga… - pomyślałem, gapiąc się na niego.
Prosty nos, mocno zarysowana linia szczęki, dobrze widoczne
kości policzkowe, śnieżnobiałe zęby i skóra w kolorze czekolady. Nie
wspominając o niespotykanym, granatowym odcieniu włosów. Najpierw myślałem, że
musi je farbować, ale po chwili dostrzegłem, że jego brwi i rzęsy mają ten sam
kolor, co musiało oznaczać, że to naturalny odcień… Wszystko łączyło się w idealnie wyglądającą
całość.
Musiałem mieć minę jak jeleń sekundy przed zderzeniem z
samochodem, bo jego uśmiech się powiększył i powoli podszedł bliżej mnie.
-To masz jakieś imię kociaczku, czy mam cię nazywać per
„mój”? – spytał, przyglądając mi się intensywnie.
-Huh?... – stałem przez chwilę jak wryty, czekając, aż mój
mózg zacznie normalnie działać- Taiga… Kagami Taiga- odpowiedziałem niepewnie,
wyciągając do niego dłoń.
-Daiki. – odpowiedział, ściskając moją dłoń – Nie lubię
nazwisk, więc tyle musi ci wystarczyć, tygrysku… - wymruczał, wprost do mojego
ucha, wcześniej się do mnie nachylając.
Przeszedł mnie niespodziewany dreszcz. Ugh… Co ten drań ze mną robi…
-Idziesz? Czy wolisz dalej stać w miejscu jak jakiś słup?-
spytał z przekąsem.
Dopiero zauważyłem, że był kilka metrów przede mną i
odwrócił się zadając to pytanie. Szybko ruszyłem za nim, zauważając jego
zadowoloną minę zanim się odwrócił i wszedł do budynku.
Po pokonaniu schodów znaleźliśmy się w pokoju, który był w
lepszym stanie niż reszta budynku. Było tu duże łóżko, biurko z krzesłem i
kilka szafek. Nic wielkiego, ale widać było, że ktoś tu mieszka.
Pokój nie należał do najczystszych, na co się lekko
skrzywiłem. Granatowowłosy to szybko zauważył.
- Wybacz, kiciu, ale nie spodziewałem się gości.-
powiedział, zdejmując z siebie kurtkę- W zasadzie jesteś jedyną osobą, którą tu
zabrałem… Sam nie wiem czemu… - dodał ciszej po chwili. – Ale czuj się jak u
siebie w domu.
Kiwnąłem tylko potakująco głową i podszedłem do jednej z
szafek, zaglądając do niej. Nigdy nie byłem taki ciekawski, ale przy nim
zachowywałem się inaczej. Tak jakby jego obecność zrywała ze mnie wszystkie
okowy dobrego wychowania.
W szafce zauważyłem dość małą ilość ubrań, porozrzucanych
bez ładu i składu. Impulsywnie zacząłem je składać, ale po chwili zobaczyłem
pod nimi broń. Gdy już chciałem ją podnieść, poczułem wokół siebie silne
ramiona, które mnie powstrzymały nim ją dotknąłem.
Zawstydziłem się, że przyłapał mnie na czymś takim, ale nie
miałem czasu tego rozpamiętywać, ponieważ Daiki obrócił mnie, żebym stał twarzą
do niego, jednocześnie zamykając mi drogę ucieczki i przysuwając niebezpiecznie
blisko.
-Nie chcę, żeby mój kotek zrobił sobie bubę, więc nie
dotykaj broni, jasne?- zapytał, a ja tylko nerwowo pokiwałem głową na znak, że
rozumie. – No, grzeczny kotek. Jeśli chcesz tu zostać, będziesz musiał
przestrzegać kilku zasad… Numer jeden, nie dotykaj broni. Numer dwa, nie
wychodź beze mnie lub bez mojego pozwolenia. Numer trzy, wykonuj moje
polecenia, jeśli chcesz przeżyć. I numer cztery, nikomu ani słowa. Żadnego
kontaktowania się z kimkolwiek. Żadnego rozmawiania o mnie lub o tym miejscu,
nawet jeśli kiedyś je opuścisz. Poza tym możesz robić co chcesz. Twojego
telefonu i tak już się pozbyłem, więc raczej wszelakie pościgi mamy z głowy.
Po tym spojrzał na mnie wyczekująco, jakbym miał na to
odpowiedzieć. A prawda jest taka, że miałem gdzieś odpowiadanie, bo zawładnęła
mną chęć pocałowania go. Szybkim ruchem objąłem go za szyję i przyciągnąłem do
siebie, łącząc nasze usta.
Najpierw był lekko zaskoczony, ale już po chwili uśmiechnął
się w trakcie pocałunku i zaczął go oddawać. Nigdy jeszcze nie całowałem nikogo
z taką namiętnością. Byłem jak jakaś zachłanna bestia. Ale jemu to nie
przeszkadzało, mogę nawet powiedzieć, że podobało mu się to, jeśli brać pod
uwagę ciche dźwięki jakie wydawał z siebie granatowowłosy. Wcale nie byłem od
niego lepszy, a gdy wepchnął swój język do moich ust, jęknąłem lubieżnie.
Oderwaliśmy się od siebie z braku powietrza. Łapiąc oddech,
spojrzałem na niego i znów moją uwagę przykuły jego oczy. Piękne, ciemnoniebieskie
oczy, które patrzyły na mnie z takim pożądaniem, że poczułem dreszcz na samą
myśl, co ten mężczyzna może ze mną zrobić i jak przyjemne to będzie. Tak, będzie,
bo nie mam zamiaru się powstrzymywać. Chcę go. I widzę, że on też chce
mnie. Teraz tylko to się liczy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz