Supraśl rozdział 2

- Co ty tu do cholery robisz, Ahomine?!- prawie krzyknął czerwonowłosy, gdy otrząsnął się z pierwszego szoku.

-Siedzę geniuszu… -odparł młodszy chłopak, nie mogąc się oprzeć, by w jakiś sposób wyprowadzić drugiego z równowagi, po chwili jednak dodał- Nie wpadłeś na to, że nie tylko ty mogłeś dostać stypendium w tej akademii? W końcu jest najlepsza w kraju, musieli mnie błagać, żebym dołączył do ich zespołu… - dodał jak zawsze skromny chłopak.

- Ugh… Nie ważne… - za nic w świecie nie miał zamiaru przyznać Aomine racji.

Kagami wszedł do pokoju, zamknął za sobą drzwi i położył torby obok wolnego łóżka, po czym zaczął się wypakowywać. Nie chciał dać żadnej satysfakcji granatowowłosemu i postanowił przeboleć fakt, że od teraz będzie dzielił z nim pokój. Gdy skończył się rozpakowywać i wszystko było już pięknie ułożone na swoim miejscu, spojrzał na zegarek. Musiał jakoś zabić dwie godziny czasu, który pozostał do ceremonii otwarcia. Nie mogąc wymyślić niczego sensownego, położył się po prostu na łóżku i patrzył tępo w sufit, wracając myślami do tamtego dnia. Stwierdził po zachowaniu wyższego chłopaka, że ten wrócił do „normy”, dla wyjaśnienia normy dla jego zwykłego zachowania, i pewnie już zapomniał o tamtych wydarzeniach. Starszy młodzieniec doszedł do wniosku, że tak jest nawet lepiej i dzięki temu będą mogli normalnie mieszkać w jednym pokoju. Z zamyślenia wyrwał go ruch po drugiej stronie pomieszczenia. Aomine bez słowa podniósł się z łóżka i wyszedł. Czerwonooki spojrzał na zegarek. Miał zaledwie pięć minut na dotarcie do głównej hali gimnastycznej. Zerwał się na równe nogi i ruszył biegiem do hali, wcześniej zamykając za sobą drzwi.

Dotarł na miejsce dosłownie w ostatniej chwili i ustawił się na końcu dość sporego tłumu. Wolał unikać aż tak dużych zbiorowisk, więc stanął pod ścianą. Na prowizoryczne podium wyszedł rektor uczelni i zaczął swoje nudne przemówienie, podczas którego Kagami znowu odleciał. Z braku zajęcia rozglądał się po sali, by w końcu zatrzymać wzrok na sylwetce swojego opalonego współlokatora, który stał przy ścianie w przeciwnym końcu sali. Czerwonowłosemu przyszło do głowy, że od zawsze byli do siebie bardzo podobni. Po chwili takich rozmyślań sam siebie skarcił za myślenie o takich rzeczach i gdy już miał odwrócić wzrok, napotkał na swojej drodze spojrzenie granatowych tęczówek. Odwrócił się jak poparzony, rumieniąc się przy tym, jednak kątem oka zauważył wredny uśmiech na twarzy drugiego chłopaka. Od tej chwili postanowił skupić się na słowach rektora, ku jego zaskoczeniu ten akurat zaczął tłumaczyć gdzie trzeba się udać, aby zapisać się do danej sekcji. Oczywiście zapisy do klubu koszykówki były właśnie w tej hali, jako że to ten sport był oczkiem w głowie uczelni. Czterobrewy ucieszył się z tego, ponieważ nie znał jeszcze terenu szkoły i właśnie ta hala była dla niego najłatwiejsza do znalezienia.

Po krótkim czasie ludzie zaczęli się powoli rozchodzić w swoje strony, choć w hali zostało wielu przyszłych zawodników. Będzie konkurencja… Pomyślał Kagami w międzyczasie wykonując polecenia trenera, który kazał im się ustawić w rzędy i wypełnić formularze. Po wykonaniu tych formalności trener przeszedł do rzeczy i zapowiedział pierwszy trening już za dwie godziny. Chłopak był tym rozradowany, ponieważ wreszcie będzie mógł wyżyć się siłowo i uwolnić od ciągle powracających myśli.

Przerwę wykorzystał na zjedzenie konkretnego posiłku i zabranie ze sobą stroju sportowego. W szatni pojawił się 30 minut przed określoną godziną, myśląc, że pojawi się tam jako pierwszy. Niestety ktoś go ubiegł i w szatni zastał Aomine, który właśnie zdejmował koszulkę. Widok jego umięśnionych pleców sprawił, że po raz kolejny tego dnia się zarumienił. Choć sam nie rozumiał dlaczego się wstydzi, wolał nie dać się na tym przyłapać. Szybko odwrócił się plecami do drugiego chłopaka i sam zaczął się przebierać. Przez chwilę miał dziwne wrażenie, że czyjś wzrok wywierca dziurę w jego nagich plecach, ale pomyślał, że to pewnie tylko jego wyobraźnia. Dokończył przebieranie się i wyszedł z szatni zaraz za drugim chłopakiem. Gdy obaj dotarli na boisko, ku ich zaskoczeniu przywitał ich trener, który spytał o ich nazwiska. Odpowiedzieli mu, po czym każdy z nich wziął piłkę do kosza i zaczął się rozgrzewać, oczywiście w przeciwnych krańcach sali. Kątem oka zauważyli, że trener notował coś w swoich notatkach. Gdy już się rozgrzali, po około dwudziestu minutach pojawili się inni. Gdy wybiła konkretna godzina treningu, ich nowy przełożony bez ogródek zaczął wydawać im kolejne polecenia. Choć Kagami był w formie, nawet z niego ten trening wycisnął siódme poty. Jedna trzecia młodzieńców nie dała rady wytrzymać treningu i od razu zostali wylani z klubu. Jak później się okazało był to swoisty przesiew nieodpowiednich ludzi.

Po tym barbarzyńskim wysiłku czerwonowłosy ledwie doczołgał się pod prysznic, a później do swojego pokoju i nie mając na nic siły położył się spać. Dokładnie tak samo zrobił jego współlokator.

Kolejne dni wyglądały podobnie, aż po tygodniu, gdy została połowa wcześniejszych chętnych, czerwonowłosy przyzwyczaił się do takiego wysiłku, a widząc postępy jego i kilku innych chłopaków, w tym Aomine, trener pozwolił im na dołączenie do gry trzeciego składu. Wkurzyło to każdego z nich, ale gdy tylko zaczęła się gra, zauważyli, że nie ma drastycznej różnicy w ich umiejętnościach, choć as Seirin i Too, byli trochę lepsi. Ktoś ciągle obserwował ich grę, aż w końcu po dwóch tygodniach takich zajęć obaj zostali przeniesieni do drugiego składu.

Przez ten czas ich wspólne mieszkanie nie było zbyt kłopotliwe dla Taigi, zwykle nie odzywali się do siebie z Daikim, a gdy tylko ten się odezwał, drwił z drugiego, lecz obaj nie mieli siły na bójki i większe kłótnie. Czasami Kagami miał dziwne sny, w których wydawało mu się, że widzi stojącego nad sobą Aomine, delikatnie głaszczącego jego policzek i patrzącego na niego z czułością i… wielkim smutkiem w oczach. Gdy rankiem budził się z takiego snu i rozglądał po pokoju, widział tylko plecy śpiącego chłopaka. Oczywiście to były tylko jego sny, sny których się wstydził, i które nie mogły nigdy się spełnić…

Po miesiącu praktyk udało im się dostać pewne miejsce w drugim składzie, co ich senpaie postanowili uczcić popijawą, na której nie mogło ich zabraknąć…